شاید فکر کنید ترافیک و دود تهران محصول امروز است، اما کافی است ورق‌های قدیمی مطبوعات را برگردانید تا ببینید این شهر، از سال ۱۳30 نفسش به سختی بالا می‌آمد. از طرح‌های زوج‌وفرد سال ۱۳۵۶ گرفته تا هشدارهای وزرا و شهرداران آن زمان که در بوقِ بی‌هوای تهران دمیدند، همه یک تصویر مشترک دارند: شهری گرفتار در حلقه‌ی دود و بی‌تدبیری. امروز در تاکسی، همان حرف‌هایی را شنیدم که مردم آن سال‌ها می‌گفتند…

از روزهای کودکی در بیمارستان نمازی شیراز تا پرواز به سنگاپور برای آخرین جراحی، زندگی لاله و لادن بیژنی همیشه زیر ذره‌بین رسانه‌ها سپری شد. روایت این بخش، از خاطرات پدر دربارۀ جدایی ناخواسته از دخترانش تا نامه‌نگاری‌ با دکتر «کیت گوه» و لحظات پراضطراب در بیمارستان رافلز، تصویری زنده از مسیری می‌سازد که سرانجام به تراژدی تیرماه ۱۳۸۲ ختم شد؛ تراژدی‌ای که چشم میلیون‌ها نفر در ایران و جهان آن را دنبال می‌کرد و هنوز هم سایه‌اش بر حافظۀ جمعی باقی است.

برادر دوستم به شکلی تلخ و ناگوار فوت کرد. او قربانی مشروبات تقلبی شده بود. دوستم عصبانی و معترض بود که چرا در ایران مشروبات به صورت رسمی عرضه نمی‌شود تا زمینه برای پخش مشروبات فاسد وجود نداشته باشد؟ در این یادداشت، من به درد دل‌ها گوش دادم و سفری به دورانی دارم که مشروبات آزاد بوده‌اند. به نظر شما نتایج مرور تاریخی من چه بوده است؟

لاله و لادن بیژنی، دوقلوهای به‌هم‌چسبیده‌ای که از نخستین روزهای تولدشان، نگاه حیرت‌زدۀ پزشکان و کنجکاوی رسانه‌ها را به خود جلب کردند، بیش از سی سال زندگی مشترکِ ناگزیر را تجربه کردند؛ زندگی‌ای که از دیدار با سران کشور تا حضور در دانشگاه و تلاش برای جدایی، همه در قاب دوربین‌ها و تیتر روزنامه‌ها رقم خورد. تیرماه ۱۳۸۲، آنان با پذیرش خطر مرگ تصمیم گرفتند جراحی جداسازی را انجام دهند؛ رویدادی که در فضای رسانه‌ای ایران و جهان به یک تراژدی تبدیل شد. این یادداشت، نه یک روایت ساده که بازتاب این تراژدی در رسانه‌ها و مطبوعات را بیان می‌کند.