اهل سلطه برای تسخیر دیگران از طریق ضعف‌ها و نقص‌های آنان وارد عمل می‌شوند. خرگوش را با هویج، موش را با پنیر، و کبوتر را با دانه می‌فریبند؛ دیدن فیلم‌های «بروس لی»، «جیمز باند» و یا «رمبو» می‌تواند مخاطب مستعد را از طریق پاسخ‌هایی که به نیازهای کاذب قوه غضبیّه‌اش می‌دهد، از خود بیگانه کند و به تسخیر کامل بکشاند ...

حضور سینما در متن زندگی مردم در دهۀ چهل و پنجاه این تصور غلط را ایجاد می‌کند که سینما از ابتدای ورود به ایران، در میان مردم و در دسترس همگان بود. درحالی‌که پای سینما نه برای سرگرمی عمومی بلکه به دستور شاه فقط برای تفریح دربار به ایران باز شد و تا سال‌ها فقط وسیله تفریح درباریان بود...

زندگی‌ زنان عروسکی در یک دور باطل گیر کرد: عروسک‌شدن برای پول، و پول‌درآوردن برای عروسک‌شدن. چرخه‌ای که جیب عده‌ای خاص را پر کرد، ولی بنیان خانواده، اقتصاد و نگاه جامعه به زن را تهی ساخت.

سرنوشت اولین سینمای عمومی ایران به تعطیلی گرایید. مطبوعات پیش از انقلاب، علت بسته‌شدن در سینما را به تحریم شیخ فضل‌الله نوری ارتباط دادند؛ اما حقیقت امر دیگری است که در این یادداشت خواهیم خواهند...

آن زمان که تلویزیون فراگیر نشده بود پرده نقره‌ای سینما مردم را جادو می‌کرد و علاقه‌مندان به سینما را در عشق خود می‌سوزاند که پیامدهای منفی نیز به دنبال داشت. در این یادداشت روایت‌های بسیار جالبی از این معضل خواهیم خواند ...

سینما، قدرتمندترین هنری است که خیال را تسخیر می‌کند؛ گاه با برانگیختن آن، تلنگری به اندیشه‌مان می‌زند و روزنه‌ای نو به رویمان می‌گشاید، و گاهی نیز چونان حجابی، تعقل را می‌پوشاند و مسیر فکر را می‌بندد. این یادداشت رفت و برگشتی است میان نظر و روایت تاریخ در این موضوع جذاب و عمیق...

تاریخچه فیلمفارسی، روایتی از دگرگونی‌های فرهنگی و اجتماعی جامعه ایران در سال‌های نه‌چندان دور است. این سینمای عامه‌پسند که بر پایه تمایلات سطحی طبقات پایین شکل گرفت، به‌مرور با افراط در نمایش رقص و آواز از رسالت هنری خود فاصله پیدا کرد و به ابزاری برای کسب سود اقتصادی بدل شد. این روند، هرچند در ابتدا با استقبال گستردۀ مردم روبرو شد؛ اما سرانجام دیگری پیدا کرد ...

تاریخ سینمای ناطق ایرانی به نام «عبدالحسین سپنتا» گره خورده است. او که از ساخت فیلم چیزی نمی‌دانست مسیری را پیمود که دست آخر اولین فیلم ناطق ایرانی را کارگردانی کرد. در این یادداشت با تولد سینمای ناطق فارسی آشنا خواهیم شد و مواجهه مردم را به نظاره خواهیم نشست...

یکی از طرفداران رامش: «از او بخواهید جواب بدهد از متانت و برازندگی چه ضرری دید که این‌چنین به‌سوی بی‌پروایی و خودنمایی نوسان پیدا کرد؟ آیا فکر می‌کند که اگر همرنگ جماعت نشود از قافله عقب می‌ماند؟ آیا وحشت دارد که اگر به موج رسوای تن‌نمایی چهره‌های زن هنری تسلیم نشود، به هنرش، به شهرتش و به محبوبیتش لطمه می‌خورد؟ اگر چنین افکاری در سر دارد باید بداند که سخت در اشتباه است زیرا ما او را به خاطر متانت و شخصیتش دوست داشتیم.»

زن عروسکی، قصه‌ای است که از لباس‌های کوتاه حرمسرای قاجاری شروع شد، با کشف حجاب پهلوی ادامه یافت و به تصویری رسید که جامعه، آن را زرق‌وبرق و پوچی تعریف می‌کرد و به اصطلاح زن عروسکی لقب میداد.

«شمس» در مصاحبه‌هایش صحبت از یک قتل مرموز به میان می‌آورد و برادرش را کشته‌شده ایادی رژیم می‌داند. او در سالگرد مرگ جلال در مصاحبه با روزنامه جوان، این‌گونه غروب جلال را روایت می‌کند...

این یادداشت از بازیگری می‌گوید که نماد زن اغواگر فیلمفارسی بود؛ اما او سرنوشت دیگری برای خود برگزید و به همسری علی حاتمی کارگردان خوش‌نام سینمای موج نو درآمد...

ابتدا رقصنده‌ای مشهور بود و پس از تحولش معترض وضع موجود می‌شود و به برهنه‌گرایی در سینما اعتراض می‌کند. از بازیگری به کارگردانی تغییر جهت می‌دهد و نام خود را در ردیف اولین کارگردانان زن ایرانی ثبت می‌کند. این یادداشت روایت زندگی کبری سعیدی معروف به شهلا است ...

پردۀ نقره‌ای سینما در دهه‌های پهلوی، برای زنان بازیگر گاهی مثل یک قفس پرزرق‌وبرق بود؛ قفسی که از بیرون، آزادی و شهرت نشان می‌داد، اما درون آن، خبر از مردسالاری، معامله‌های پنهانی و باج‌دادن برای دیده‌شدن داشت. روایت‌های خودِ زنان بازیگر آن دوره ـ از فرزانه تأییدی تا مرجان و آذر شیوا ـ گواهی صریح بر شرایطی است که در آن هنر کم‌اهمیت‌ترین دارایی‌شان بود و بدن مهم‌ترین ابزار سنجش.

بعضی از زن‌های اروپایی هستند که ما حق شناختشان را داریم و باید همیشه همان‌ها را بشناسیم. آن‌هایی را که فیلم‌ها و مجله‌ها و تلویزیون‌ها و رمان‌های جنسی به ما نشان می‌دهند و به‌عنوان تیپ کلی زن اروپایی به ما می‌شناسانند. اما این‌ها تنها تیپ زن اروپایی نیستند. تیپ دیگری از زنان اروپایی نیز هستند که ما حق شناختشان را نداریم ...

وقتی صحنه‌های جنسی دیروز دیگر عادی شد، برای حفظ مخاطب امروز چه می‌توان کرد؟ چاره چیست؟ بسیار خوب، صحنه‌ها را عریان‌تر می‌کنیم و چاشنی خشونت و سادیسم هم بر آن می‌افزاییم؛ لااقل تا مدتی بازار را از دست نخواهیم داد! یادداشتی که پیش روی شما قرار دارد غم این سقوط فرهنگی است که واژه‌ها را پریشان کرده.

روایت زنان در بستر فیلم‌فارسی، بازگوکننده‌ تقابل دردناک میان رؤیای ستاره‌شدن و قواعد نانوشته‌‌ی بازار سینمایی آن روزگار است که در آن، مرز میان هنر و بهره‌کشی از زن گاه به‌کلی رنگ می‌باخت. روایت‌های شنیده‌نشده از فشارها و چالش‌هایی را بخوانید که بر زنان بازیگر آن دوران تحمیل می‌شد و چگونه تن‌نمایی، نه انتخابی آزادانه، بلکه پیامد ساختارهای غالب سینمای تجاری بود. این نگاهی است به گذشته تا مرتجعانه به عقب بازنگردیم ...

تعدادی مصاحبه‌ و گفتگوهای تصویری و مکتوب از هایده موجود است که بیشتر به فعالیت‌های هنری و زندگی شخصی او پرداخته است؛ اما در خلال همین گفتگوها، مواردی از عقاید و افکار او را می‌توان یافت که بسیار جالب، جذاب و تأمل‌برانگیز است.

توجّه به اوقات فراغت و چگونگیِ گذرانش، یکی از دغدغه‌های اصلی تمام افرادی است که برای وقت خویش ارزش قائل‌اند. در این یادداشت به اوقات فراغت هنرمندان پیش از انقلاب سرک می‌کشیم و در جستجوی آنیم که بدانیم آن‌ها اوقات خالی خود را چگونه پر می‌کردند و مطالعه در اوقات فراغت آنان چه نقشی داشته است.

«فیلم‌ساز ایرانی بدون عنایت به این واقعیت که ایرانیان از نظر خصوصیات اخلاقی و آیینی مردمی مأخوذبه‌حیا هستند و حرمت مسائل خصوصی را پاس می‌دارند، با بهره‌وری از نمونه‌های خارجی و آمیزش آن‌ها با عقده‌ها و محرومیت‌های شخصی، چیزی به نام سکس تحویل تماشاگر می‌دهد که کثیف و تهوع‌آور، آلوده و در نازل‌ترین حد هم‌بستگی انسانی است.» (مجلۀ ستاره سینما)

در فضای آشفته و پر ابهام روزهای بعد جلال، دو روایت مرگ متضاد در مقابل یکدیگر شکل گرفت. روایت اول را همسرش «سیمین دانشور» ارائه کرد. او فقط همسر جلال نبود؛ بلکه خود نویسنده‌ای چیره‌دست و توانا بود. او در «غروب جلال» روزهای منتهی به مرگ جلال را با قلم شیرین و شیوایش این‌گونه روایت می‌کند ...

این یادداشت شما را به سفری در دل خرابه‌های طبس می‌برد، جایی که با «پ مثل پلیکان» پرویز کیمیاوی، هم‌نشین پلیکانی تنها خواهید شد.

در این یادداشت، نظراتی را مرور می‌کنم که از ارتشی و دانشجو گرفته تا کتاب‌فروش و آرایشگر، جامعه‌ای را نشان می‌دهد که دیگر نمی‌خواست زنِ بازیچۀ مد و خودنمایی را بپذیرد و مردمی که بعد از تجربه تحقیر و بی‌اعتباری، فریاد زدند زن عروسکی نباشید. این صداها، جمعیت بزرگی را خطاب قرار می‌دادند که آزادی و برابری را در ظاهر مردانه و پوشش پرزرق‌وبرق جست‌وجو می‌کردند، اما مقصدشان سراب بود.